Het systeem:  Het is de perfecte rookgordijnstrategie: een maatschappij vol verdeeldheid waarin niemand nog naar boven kijkt. Terwijl we onze woede richten op wat zichtbaar is, blijft het onzichtbare systeem onaangeroerd. Boos zijn op elkaar is makkelijk; boos zijn op een systeem dat ons in dit theater van frustratie heeft geplaatst, vergt inzicht en moed.

---

We spelen een spel met oneerlijke regels, maar in plaats van die regels te bekritiseren, wijzen we naar elkaar. Dáár zit de kracht van het systeem: zolang wij elkaar blijven beschuldigen, blijft het systeem ongeslagen. Het hoeft zichzelf niet te verdedigen, want wij voeren de strijd wel voor hen. We houden elkaar verantwoordelijk voor de ellende waarin we verkeren, terwijl het systeem ongestoord de vruchten plukt van onze verdeeldheid.
Protesteer je tegen lage lonen? Dan ben je een jaloerse klager. Vind je het onrechtvaardig dat sommigen in weelde leven terwijl jij nauwelijks rondkomt? Dan ben je een idealist die ‘gewoon harder moet werken.’ En kijk naar de woningmarkt: mensen zijn boos op huisjesmelkers, op expats, op starters die ‘te veeleisend’ zouden zijn. Maar wie stelt de vraag waarom wonen überhaupt een handelswaar is? Waarom de basisbehoeften van velen worden gecontroleerd door enkelen die er winst op maken?

---

We knarsetanden over de prijs van melk, maar niet over het feit dat voedsel – iets essentieels – in handen ligt van winstgedreven giganten. En al die discussies op Facebook, die scheldpartijen in het verkeer, die ruzies aan de keukentafel? Het zijn overwinningen voor een systeem dat zichzelf meesterlijk onzichtbaar heeft gemaakt.

---

Twee vragen komen bij mij boven:
1. Waarom verdedigen we een systeem dat ons voortdurend tegen elkaar uitspeelt?
2. Wie profiteert ervan dat wij elkaar zien als vijand?

---

En het systeem? Dat lacht. Het heeft geen gezicht, geen lichaam, geen stem, maar het voedt zich met onze verdeeldheid. Stel je eens voor wat er zou gebeuren als we onze woede niet meer naar elkaar zouden richten, maar naar boven. Als we zouden beseffen dat wij geen spelers zijn, maar pionnen in een spel dat niet in ons voordeel is ontworpen. Maar die gedachte is gevaarlijk, en het spel is erop gericht om je blik naar beneden te houden – op je buurman, je collega, of die vreemdeling op straat. Nooit omhoog.

---

Dus schreeuwen we verder naar elkaar. En het systeem? Dat leunt achterover, kijkt naar de chaos en wint. Opnieuw. Het weet precies hoe het jouw frustratie moet kanaliseren. Zolang jij je blijft richten op je medemens – die net als jij gevangen zit in dezelfde ratrace – blijft het systeem buiten schot.
Het systeem overleeft door je te doen geloven dat jouw woede terecht is, maar verkeerd gericht. Kritische vragen stellen over dat systeem vraagt inspanning en moed. Het is makkelijker om boos te zijn op degene naast je dan op het netwerk van onzichtbare regels dat je beperkte keuzes oplegt.

---

Maar misschien is het tijd om die boosheid te heroverwegen. Niet langer de spelers bekritiseren, maar het spel ontmantelen. Want zolang wij blijven spelen, blijft het systeem winnen. En zolang wij elkaar als vijanden blijven zien, blijven we bondgenoten van een systeem dat alleen zichzelf dient. Durf jij je blik omhoog te richten?

---

Blijf alert, blijf kritisch.

WEER, NINE4NEWS, Auto’s, Komedie, Economie, Onderwijs, Entertainment, Films, Geschiedenis, Levensstijl, Natuurlijk, Nieuws Politiek, Mensen Naties, Huisdieren, Plaatsen, Wetenschap, Sport, Reizen, Websites, Hobby, Tech, Kunst Columns

---

Crowdfunding en Skyway [de klimaatoplossing] kan u heel veel brengen. Klik HIER

БългарскиDeutschEnglishEspañolFrançaisItalianoPolskiPortuguêsРусскийSrpskiTürkçeУкраїнська

---