Drie jaar lang is er geld gepompt in een bodemloze put. Miljarden, opgehoest door hardwerkende burgers wiens oorlog het niet is, zijn verdwenen in een land dat naar alle waarschijnlijkheid zo corrupt is als de pest. Maar hé, het was voor de goede zaak, toch? ‘We’ moesten steunen, koste wat kost, zonder vragen te stellen. Ondertussen zijn er tienduizenden mensen gesneuveld in een oorlog die meer draait om geopolitieke belangen dan om vrijheid en democratie
En waarvoor eigenlijk? Voor ‘de strijd tegen de onderdrukker’? Of gewoon om te zorgen dat bepaalde bodemschatten en duistere zaken niet aan de oppervlakte zouden komen? Als het écht ging om het redden van mensenlevens, om vrede, om gerechtigheid, dan waren er al lang geleden heel andere keuzes gemaakt. Maar nee, drie jaar lang werd er gedaan alsof. Alsof er vooruitgang was. Alsof er een strategie was. Alsof al dat geld en al die wapens ergens toe leidden, behalve tot een nog langer durende oorlog.
En nu? Nu andere ‘hoge heren’ besluiten om verder te gaan zonder jou, nu ben je verontwaardigd? Nu voel je je gepasseerd? Drie jaar heb je kunnen laten zien wat je waard bent. Drie jaar de tijd om orde op zaken te stellen. En wat is het resultaat? Tienduizenden doden, bergen geld weg en een hoop schimmige deals waar niemand vragen over mag stellen.
Dus nee, niet piepen. Dit is geen onrecht, geen vergissing. Dit is de rekening die gepresenteerd wordt na drie jaar toneelspel. En die rekening wordt, zoals altijd, betaald door de gewone, hardwerkende burger.
Een burger die ondertussen hoort dat de levensreddende medicijnen voor kankerpatiënten te duur zijn. Terwijl er wél miljarden worden vrijgemaakt om oorlog te voeren? Granaatwerpers en tanks kunnen niet wachten, maar een patiënt die zonder deze medicatie eerder zal sterven wel?
Ach, jammer dan. Prioriteiten, noemt Big Pharma dat vast.
Geld om mensenlevens te redden, is vaak een brug te ver.
