De Neurenbergse Code wordt, na het proces tegen Duitse artsen in 1945 en 1946, beschouwd als een fundamenteel document in de medische ethiek en blijft de basis vormen van onderzoeksrichtlijnen.

Het bevat 10 basisartikelen, later vernieuwd en bevestigd in de Verklaring van Helsinki (1964):

1. Vrijwillige toestemming: – het meest fundamentele principe is dat deelname aan een experiment vrijwillig moet zijn zonder dwang of bedrog.  Het onderwerp moet volledig worden geïnformeerd over de aard, risico’s en voordelen van het experiment.
2. Ethische rechtvaardigingen: – experimenten mogen alleen worden uitgevoerd als het waarschijnlijk is dat ze resultaten opleveren die gunstig zijn voor de samenleving en die niet kunnen worden verkregen via minder schadelijke methoden.
3. Wetenschappelijke basis: – experimenten moeten gebaseerd zijn op voorkennis en dierstudies en moeten ontworpen zijn om onnodig lijden te voorkomen.
4. Risico-minimalisatie: – De risico’s voor deelnemers moeten zorgvuldig worden overwogen en afgewogen tegen de mogelijke voordelen van het onderzoek. – De aanzienlijke pre-marketingrisico’s waren bekend en gepubliceerd door de fabrikant en bekend bij de NZ-regering, maar bleven vertrouwelijk.
5. Gekwalificeerd personeel: – experimenten mogen alleen worden uitgevoerd door wetenschappelijk gekwalificeerde personen, waarbij de juiste expertise en zorg wordt gegarandeerd. – Dit werd tijdens de vaccinaties overtreden.
6. Rechten van deelnemers om te herroepen. – Dit zou leiden tot verlies van baan of / of aanzienlijke inperkingen van burgerrechten.
7. Bescherming tegen schade – De schade (zie 4) kon worden voorzien, maar werd niet bekendgemaakt aan het NZ-publiek.
8. Onnodig lijden vermijden.
9. Precedent of Animal Studies: – het experiment moet gebaseerd zijn op kennis van de natuurlijke geschiedenis van de ziekte en de resultaten van eerdere dierproeven.  Er is geen onderzoek gedaan naar de aanhoudende late effecten, waaronder onderzoek naar zwangerschap en borstvoeding.
10. Juiste voorzieningen: – er moet worden gezorgd voor adequate voorzieningen. De inentingen werden vaak in een parkeerterrein door een open raam gegeven

In de geneeskunde zijn we tragisch genoeg in dit stadium van de geschiedenis geweest, met het thalidomideschandaal in de jaren 50-60, toen een onvoldoende onderzocht medicijn de volledige autoriteit kreeg, wat leidde tot de dood, enorme levenslange en verwoestende lichamelijke handicaps in naar schatting 10-20.000 gevallen.

Via een advocaat in Australië, die had gehoord van de benarde situatie van de familie en die naar de VN-commissaris voor de mensenrechten zou brengen, werd mij gevraagd contact op te nemen met de familie P., bestaande uit twee ouders en twee kinderen.

Deze familie was op hun eiland in hun dorp in Tokelau onder streng huisarrest geplaatst zonder buiten hun huis en kleine tuin te zijn toegelaten omdat ze hadden geweigerd om op religieuze gronden te worden ingeënt.

Hun tienerdochter was om dezelfde reden van school gestuurd en stond haar door haar school geleverde laptop niet toe om mee naar huis te nemen, waardoor ze geen communicatie had met eerdere vrienden.

Deze familie werd gemeden en geschreeuwd door de dorpsgemeenschap.

Dit was al zes maanden aan de gang voordat mij werd gevraagd om mee te doen. Deze familie worstelde ernstig zonder absoluut contact met de rest van het dorp en het eiland en mocht niet eens buiten het huis en een klein perceel zijn of hun boot gebruiken om aan het einde van hun kleine tuin in de oceaan te vissen.

De moeder, die aan een neurologische aandoening leed, had ook een depressie ontwikkeld, vooral gezien de moeilijkheden om haar gezin te voeden door ’s nachts hun kleine moestuin te onderhouden, terwijl niemand ze kon zien.

Ik begrijp dat dit huisarrest verband hield met het feit dat de vader van premier Ardern de gouverneur was of was geweest, of een soortgelijke opperste autoriteit in Tokelau, die de mandaten voor vaccinatie voor iedereen op dit meest afgelegen eiland in de Stille Oceaan uitvoerde.

Onder moeilijke omstandigheden, en met meestal verbroken videoverbindingen, kon ik wekelijks Telehealth-consultaties met zijn familie doen, wat bijna de enige connectie voor hen was met de buitenwereld.

Ik begrijp dat hun huisarrest 14-16 duurde vanaf het begin van het mandaat 16 maanden totdat ze uiteindelijk in februari 2023 naar Nieuw-Zeeland konden reizen. Een groep goedhartige mensen in de Wairarapa, met wie ik contact had, had voor hen een tijdelijke woonplaats georganiseerd.

Deze lange periode van wekelijkse medische en gezondheidsconsulten gedurende ongeveer 10 maanden per Tele-gezondheid was van groot belang voor hen en voor mij.

Het gaf een ander voorbeeld en dimensie aan het lijden dat de Covid 19-maatregelen van de Nieuw-Zeelandse regering hadden veroorzaakt.