Nederland, dat ooit zo trotse en tolerante landje. We droegen onze verdraagzaamheid als een gouden medaille, als een eretitel, een bewijs van onze vooruitstrevendheid. Iedereen welkom, iedereen gelijk, vrijheid voor alles en iedereen, alles moet kunnen, niets is te gek. We keken minachtend neer op landen die niet zo ‘tolerant’ waren als wij. Maar nu? Nu zitten we tot onze nek in de ellende en durven we nog steeds niet hardop te zeggen dat misschien, héél misschien, die grenzeloze tolerantie gewoon een ander woord was voor totale naïviteit.
We waren zo tolerant dat we criminelen knuffelden en slachtoffers in de kou lieten staan. Steekpartij? Ach, kan gebeuren, de dader had een moeilijke jeugd. Verkrachting? Tja, laten we vooral begrip tonen, want we willen geen stigmatisering. Intussen zit de gemiddelde Nederlander achter driedubbele sloten, terwijl de daders gezellig een tweede kans krijgen. En een derde en een vierde. Totdat we onszelf in onze eigen woonwijken niet meer veilig voelen, maar hé, laten we vooral niemand buitensluiten.
We waren zo tolerant dat we iedereen binnenlieten zonder ook maar een seconde na te denken over integratie. Eisen stellen is immers intolerant. Culturele verrijking, toch? Nou, kijk om je heen. Straten waar vrouwen zich niet meer veilig voelen en wijken waar je als Nederlander niet meer thuishoort. Maar als je daar iets van zegt, ben je natuurlijk een racist, een fascist, een onverdraagzame boeman.
We waren zo tolerant dat we ons hele land uitverkochten aan bureaucraten, klimaatdictators en multinationals. Belastingen door het dak? Prima joh, als het maar ‘eerlijk’ is. Woningen onbetaalbaar? Pech gehad, we geven liever voorrang aan nieuwkomers. Boeren kapotgemaakt? Ach ja, we moeten toch ‘groen’ zijn. En als je als hardwerkende Nederlander iets terug wil? Dan ben je gewoon een klager.
Dus ja, Nederland was een tolerant landje. Zó tolerant dat we blindelings onze eigen ondergang omarmden. Zó tolerant dat het doorsloeg in wegkijken, niets doen, goedpraten, geen grenzen stellen en het vermijden van ongemakkelijke waarheden. Zelfs toen het ten koste ging van onze veiligheid, rechtvaardigheid en een goed functionerende samenleving.
Maar laten we vooral niet leren van onze fouten. Laten we doorgaan met deze eindeloze zelfdestructie. Laten we vooral tolerant blijven hè? Want als we ergens goed in zijn, dan is het wel tolereren… Zelfs als het ons kapotmaakt.
