Wierd Duk, journalist bij De Telegraaf.
De man die lijkt te zeggen wat je eigenlijk niet mag zeggen, maar het dan tóch doet. Op nationale televisie. Poeh poeh, taboedoorbrekend hoor. Lekker rebels.
Ik hoor hem zeggen wat hij vaker doet: exact herhalen wat andersdenkenden al jaren zeggen. Toch voelt het voor mij alsof hij zich presenteert als iemand die zegt: ‘Ik begrijp jullie wel hoor, maar vergis je niet, ik bén jullie niet.’ Voor mij de reden waarom ik hem niet vertrouw. Naar mijn idee voert hij een toneelstukje op en doet hij precies dat wat in zijn script staat. Deugen met mate zeg maar. En precies dat maakt hem wat mij betreft gevaarlijker dan degenen die vol op hun waarheid staan, hoe oncomfortabel ook.
Is hij iemand met een dubbele agenda misschien?
Het zou zomaar kunnen. Al mag je dat natuurlijk niet hardop zeggen, want dan ben je… juist: een complotdenker. Maar het schijnt te bestaan.
Zeg zijn naam eens hardop voor een Engelstalige vriend. Wat krijg je dan? Juist: ‘Weird Duck.’ Vreemde eend. Toeval? Misschien. Of is het weer zo’n subtiele knipoog van het script dat al geschreven was voordat jij het doorhad? Een beetje te perfect gekozen naam voor iemand die nooit helemaal in het ene of het andere kamp lijkt te passen, maar altijd nét op het randje blijft waggelen. En ja, een eend waggelt. Hapsnap van mening, altijd een beetje wiebelend tussen ‘dit zeggen ze’ en ‘dit geloven ze’.
Dus wat is het met deze man? Wat denk jij?
Is hij nou een held van het vrije woord? Een lichtend voorbeeld van onafhankelijke journalistiek? Of gewoon de perfecte stem van het gecontroleerde tegengeluid. Eentje die je precies zover laat meedenken tot je denkt: oh wacht, nee, laat maar, te extreem ik blijf wel hier in het midden staan, met m’n zelfcensuur en mijn NPO-journaal.
